Fatima Moreira de Melo was gisteren te gast bij Studio Sport. Ze zat op de bank om de vrouwenhockeywedstrijd te analyseren, maar liet ook haar oog gaan over de wegkoers bij de vrouwen. Ze zei iets interessants, namelijk dat wielrennen een teamsport is, die desondanks alleen de winnaar met een medaille beloont. Dus dat ze dacht dat Marianne Vos, als ze de kans schoon zag, het teambelang aan haar laars zou lappen, en die medaille zou pakken.

Uit deze opmerking bleek haar topsportmentaliteit, alsmede een gebrek aan kennis over de loyaliteit binnen een wielerploeg. Toch zette het me aan het denken. Het wielrennen liet zich dit weekend gelden als de mooiste sport ter wereld. Spannend, chaotisch, hard, hartverscheurend, mooi en gruwelijk tegelijk. Zowel zaterdag als zondag strandde een bijna zekere winnaar in het zicht van de haven, nadat eerst een andere koploper gevallen was in de afdaling.

In het bitterzoete oranjegevoel na afloop dacht ik aan de woorden van Fatima. Zou het geen goed idee zijn om op de olympische spelen, waar de teams vier man of vrouw klein zijn, het hele team te belonen als één lid goud pakt? Het heeft vast haken en ogen, maar dan hadden Van der Breggen, Vos en Van Dijk gisteren in het ziekenhuis die arme, arme Annemiek van Vleuten wel kunnen brengen waar ze recht op had.

Advertentie